Donderdag 6 maart kwamen we samen met Jon en Ria Dam aan in Apetina. Jon is de secretaris van Foundations for Farming Nederland. Terwijl we over de rivier vlogen, hoopten we dat we rotsen bij de stroomversnelling zouden zien zodat we in de rivier zouden kunnen baden. Dat is gelukt! De eerste twee dagen konden we lekker genieten van het zachte water. Per dag zagen we het water 10 à 15 centimeter stijgen, dus na twee dagen was de stroming zo sterk dat we maar uitgeweken zijn maar onze regendouche in huis. Deze keer kwamen we in een schoon huis omdat Ilse 3 weken voor ons in Apetina was. Zo konden we samen gebruik maken van hetzelfde vliegtuig. Ilse had zelfs heet water voor koffie op tafel gezet met een pak koekjes erbij. Wat een warm welkom!

Het was heerlijk om onze vrienden een inkijkje te geven in ons leven en dat van de Wajana. Ook met het oog op verdere training van de Wajana in de mogelijkheden die Foundations for Farming biedt voor duurzame landbouw.

Met de vlucht die Jon en Ria naar de stad bracht vlogen we twee rollen vloerbedekking in. Het was weer hard nodig om de oude vloer te vervangen.

We blijven het bijzonder vinden dat we ons thuis voelen in verschillende werelden. Met de buren mochten we mee rouwen om het verlies van hun eenjarig dochtertje. Bij anderen in het dorp mochten we juist meegenieten met babies in het gezin.

In de buurt van de landingsstrip is de afgelopen weken druk gewerkt door velen uit het dorp om een stuk bos helemaal kaal te maken zodat de zonnepanelen voor de mast van de zender van Trans World Radio daar neergezet konden worden. Wat een enorm project is dat! We bidden dat er Wajana en Trio zullen zijn die de visie en de techniek van het radiowerk zullen gaan dragen. Het heeft zoveel potentie. Vandaag zijn de studio en de zender getest en het signaal werd in een radio ontvangen! Het systeem werkt. Wat een voldoening.

Door de vele regens lukte het niet om de studenten voor de binnenlandse bijbelschool in de verschillende dorpen op te halen en naar Palemeu te vliegen. Uiteindelijk is de bijbelschool een week later dan gepland begonnen. Ze zijn nu maandag 24 maart begonnen en ze gaan door tot vrijdag 4 april.

Ook Ame, de man van Susina, doet mee aan de bijbelschool. Het is een goede voorbereiding op hun plannen om half mei naar Winnipeg in Canada te gaan. Ze hopen daar door de week Engels te leren op een taalschool. In het weekend willen ze graag meedraaien met een gemeente in the North End waar veel aan lager wal geraakte First Nations wonen. Daarnaast hopen ze ook de relatie met de National Evangelical Fellowship of Canada te versterken tijdens een conferentie in Regina. Kortom een vol programma waarbij ze nu al met de voorbereidingen bezig zijn voor kinderen en ouders die in Lawa achterblijven.

Anneke Kempeneers, de jongerenwerker in Lawa, stuurde ons het volgende verhaal:

De Bijbelschool In Palemeu is afgelopen. Alle studenten verlangen naar hun gezinnen. Voor MAF betekent dit een paar dagen onafgebroken vliegen om alle mannen weer in de dorpen te brengen. Voor Lawa staan vier vluchten op een dag gepland. Ambitieus, maar als het in- en uitstappen een beetje vlot gaat, is het mogelijk.

De eerste drie vluchten verlopen zonder problemen. Wel loopt het schema inmiddels een vol uur uit. Dat is lastig, want later op de middag is er meer kans op regen. Ik zie de lucht al veranderen. Piloot Johan hoopt er het beste van en zegt ‘tot straks’, voor hij opstijgt om de laatste mannen uit Palemeu te halen.

Op 17.06u gaat de telefoon. Het is een MAF-collega die meldt dat Johan 30 minuten geleden in Palemeu is opgestegen. “Hoe is het weer bij jou in Lawa?” Ik schrik en maak me zorgen. Ik had de vierde vlucht zo laat niet meer verwacht. Het regent en nog vervelender, het onweert.

Waarschijnlijk blijft het regenen en onweren tot de zon ondergaat. Zoals zo vaak in de regentijd. “Heer, bewaar hen”.

17.39u weer MAF aan de telefoon. “Johan is bijna op Lawa. Hoe is het weer daar nu?”. Ik antwoord dat tegen de verwachting in de regen en het onweer precies twee minuten geleden zijn opgehouden. Maar de lucht is dicht en grijs. “Zie je openingen in de wolken? Johan heeft maar één gaatje nodig.” Dat is ook het enige wat ik zie. Heel in de verte een klein gaatje. “Heer, wilt u ervoor zorgen dat Johan dat gaatje ook zal zien?”.

Als een lopend vuurtje gaat het door het dorp. MAF komt! Opnieuw gaat mijn telefoon. Nu zijn het Wayana’s die bellen. “Ze zeggen dat MAF komt, maar dat kan toch niet waar zijn?”. De mensen staan stomverbaasd te luisteren naar het gebrom van het vliegtuig wat steeds dichterbij komt. Als het vliegtuig veilig aan de grond staat, roep ik naar een van de toeschouwers “Goed hè?”. Hij wijst omhoog en zegt: “Goddank”. Als het vliegtuig is uitgeladen hoor ik van Johan hoe spannend het was. Onderweg kwam hij in het onweer terecht. Moest hij doorvliegen of terugkeren? Gelukkig kon hij via de radio overleggen met collega Joop die ook nog met een vlucht bezig was (naar een andere bestemming). Het besluit was doorvliegen. Dat was niet eenvoudig. Joop bemoedigde hem via de radio. Achter zijn rug waren de vier passagiers in gebed. De Heer bewaarde hen. Tussen de bliksemschichten door. En Hij gaf Johan voldoende zicht om veilig te landen.

Als ik ’s avonds in de hangmat lig, bedenk ik hoe bijzonder deze dag was. Vanmorgen was het weer goed, maar had de telecommast storing. Vanmiddag, op het moment dat het écht nodig was, deed de telecommast het prima (normaal gesproken doet de mast het niet tijdens onweer). Wonderlijk. Wonderlijk ook dat Joop terwijl hij zelf een vliegtuig bestuurde, Johan kon coachen op zijn tocht. Wonderlijk dat het onweer precies ophield toen Johan bij Lawa kwam.

Inmiddels zijn wij vorige week in Nederland aangekomen. We hebben twee volle maanden voor de boeg, maar daarover in een volgend bericht meer.